Een fase 1-onderzoek om de massabalans, uitscheiding en farmacokinetiek van [14C]-GBT021601, een orale hemoglobine S-polymerisatieremmer, bij gezonde deelnemers te beoordelen

GBT021601 is een nieuw middel dat mogelijk gebruikt kan worden bij de
behandeling van sikkelcelziekte (ook wel bekend als sikkelcelanemie). Deze
ziekte veroorzaakt ernstige vermoeidheid en pijnaanvallen, en verhoogt
gevoeligheid voor infecties. Mensen met sikkelcelziekte hebben over het
algemeen een lagere levensverwachting.

Sikkelcelziekte is een erfelijke vorm van bloedarmoede, doordat rode
bloedcellen de vorm van een sikkel hebben. Sikkelcellen zijn minder goed in
staat om zuurstof door het lichaam vervoeren dan normale rode bloedcellen.

GBT021601 wordt ontwikkeld met als doel het vervoer van de zuurstof door het
lichaam te verbeteren en de vorming van sikkelcellen tegen te gaan.

In dit onderzoek onderzoeken wij hoe snel en in hoeverre GBT021601 door het
lichaam wordt opgenomen, getransporteerd, en uitgescheiden. GBT021601 is voor
dit onderzoek radioactief gemerkt koolstof-14 (14C). Hierdoor is het mogelijk
om GBT021601 te volgen in bloed, urine, en ontlasting (en braaksel, indien van
toepassing).

Ook onderzoeken wij hoe veilig het nieuwe middel GBT021601 is en hoe goed het
wordt verdragen als gezonde vrijwilligers dit gebruiken. Daarnaast kijken we
ook naar afbraakproducten (metabolieten) van GBT021601 in bloed, urine en
ontlasting.

GBT021601 is al eerder aan mensen toegediend. Ook is het uitgebreid in het
laboratorium en op dieren getest.

Het onderzoek duurt van de keuring tot en met de nacontrole maximaal 8 maanden.

In totaal bezoekt de vrijwilliger maximaal 13 keer het onderzoekscentrum:
- éénmaal voor de keuring.
- éénmaal voor een lang verblijf in het onderzoekcentrum.
- Maximaal 11 keer voor een 24 uurs bezoek aan het onderzoekscentrum.

De vrijwilliger krijgt éénmaal 200 mg 14C radioactief gemerkt GBT021601.

De vrijwilliger krijgt 200 milligram (mg) 14C gelabeld GBT021601 als een drankje van 400 milliliter (ml). Dit drankje kan een bittere smaak hebben. Na de toediening van het drankje zal het flesje tweemaal worden nagespoeld met 50 ml water, dat de vrijwilliger ook moet opdrinken.

Bloedafname
Bloedafnames kunnen pijn doen of een bloeduitstorting geven. Het gebruik van
een verblijfscanule (een slangetje in een ader in de arm) kan soms leiden tot
ontsteking, zwelling, verharding van de ader, of bloedstolling en bloeding
(blauwe plekken) rondom de prikplaats. Bij sommige personen kan een bloedafname
soms bleekheid, misselijkheid, zweten, lage hartslag, of bloeddrukdaling met
duizeligheid of flauwvallen veroorzaken.

Alles bij elkaar nemen we van de keuring tot de nacontrole ongeveer 535
milliliter (ml) bloed bij de vrijwilliger af. Deze hoeveelheid geeft bij
volwassenen geen problemen. Ter vergelijking: bij de bloedbank wordt 500 ml
bloed per keer afgenomen in één keer. Als de onderzoeker dit nodig vindt om de
veiligheid van de proefpersoon te kunnen waarborgen, kunnen extra monsters
worden genomen voor eventueel aanvullende testen. Als dit gebeurt dan kan de
totale hoeveelheid afgenomen bloed meer zijn dan de hierboven aangegeven
hoeveelheid.

Hartfilmpje
Voor het maken van een hartfilmpje worden elektroden (kleine, plastic
pleisters) op de vrijwilliger zijn armen, borst en benen geplaatst. Langdurige
toepassing van deze elektroden kan huidirritatie (huiduitslag en jeuk)
veroorzaken.

Vasten
Als de vrijwilliger langdurig moet vasten tijdens het onderzoek, kan dit leiden
tot klachten zoals duizeligheid, hoofdpijn, maagklachten of flauwvallen.

Coronavirus test
Monsters voor de coronavirus test zullen met wattenstaafjes achter in de
vrijwilliger zijn neus en keel worden afgenomen. Het afnemen van de monsters
duurt slechts enkele seconden, maar kan ongemak veroorzaken en een onaangenaam
gevoel geven. Het afnemen van een monster achter in de vrijwilliger zijn keel
kan er toe leiden dat de vrijwilliger moet kokhalzen. Wanneer het monster
achter in de vrijwilliger zijn neus wordt afgenomen kan de vrijwilliger een
prikkelend gevoel ervaren en kunnen de vrijwilliger zijn ogen gaan tranen.