De BFF studie: "De Beter te Fixeren of te Fuseren studie"

In Nederland wordt de jaarlijkse incidentie van Lisfranc fracturen geschat op
0,2% van het totale aantal van 300.000 fracturen in Nederland. Lisfranc letsels
zijn daardoor ongewoon, maar de impact van deze verwonding op het welzijn van
de patiënt is enorm en tot een derde van de verwondingen kan worden gemist
tijdens de eerste beoordeling. Momenteel is er geen goud standaard m.b.t. de
behandeling van Lisfranc fracturen. Er wordt ofwel een primaire artrodese (PA)
uitgevoerd ofwel gekozen voor open reductie en interne fixatie (ORIF).

We veronderstellen dat patiënten een betere kwaliteit van leven zullen hebben
en minder complicaties tijdens de follow-up bij het ondergaan van een PA voor
een Lisfranc fractuur-luxatie in de Lisfranc voet gewrichten vergeleken met
ORIF. Verder verwachten we dat deze benadering kosten-effectiever zal zijn dan
de ORIF met behoud van de aangedane gewrichten, omdat patiënten worden
blootgesteld aan een verminderd aantal re-interventies en verblijf in het
ziekenhuis en/of langdurig gebruik van pijnmedicatie, zonder kwaliteit van het
lopen te beperken. Het onderzoek zal ook relevant zijn voor de behandeling van
andere dislocaties van gewrichten van de voet.

Als uit dit onderzoek blijkt dat het uitvoeren van een artrodese complicaties
vermindert, de uitkomst verbetert, en kan de standaard praktijk worden
gewijzigd om patiënten de nadelen te besparen, zoals re-interventies, langer
verblijf in het ziekenhuis en / of vermindering van maatschappelijke impact. De
bevindingen zullen ook worden gebruikt om de eerste nationale richtlijnen voor
de behandeling van voetblessures op te stellen, wat leidt tot verbeterde
kwaliteit en continuïteit van de gezondheidszorg.

Dit is een prospectieve, gerandomiseerde, gecontroleerde (niet geblindeerde)
multicenter studie waarbij dertien centra in Nederland zijn betrokken.
Patiënten worden toegewezen aan de verschillende behandelingsmodaliteiten door
een webgebaseerde computergestuurde module.

Patiënten met Lisfranc fractuur dislocatie worden gerandomiseerd tussen primaire artrodese of open reductie en interne fixatie.

De verwachtingen van deze studie zijn dat operatieve behandeling gunstig is
voor de patiënt met een instabiel Lisfranc letsel. Het risico op specifieke
complicaties is laag en over het algemeen vergelijkbaar in beide operatieve
behandelingsmodaliteiten. De primaire artrodese zal naar verwachting betere
resultaten opleveren in functionele scoresystemen met minder secundaire
chirurgische procedures in vergelijking met open reductie en interne fixatie.
Uit de literatuur blijkt dat beide behandelingsopties uit de studie aanvaard
worden voor Lisfranc fractuur dislocatie letsels. Er is momenteel geen
duidelijk voordeel voor één behandelingsoptie blijkens de literatuur.
De last van het onderzoek lijkt niet veel hoger te zijn in vergelijking met
standaardbehandeling, omdat de follow-up is gestandaardiseerd volgens de
huidige traumarichtlijnen. De stralingsblootstelling zal niet verschillen van
de zorgstandaard.