Moleculaire Basis van Unilaterale Condylaire Hyperplasie (UCH)

Unilaterale Condylaire Hyperplasie (UCH) wordt klinisch gekenmerkt door
variaties in mandibulaire (over)groei. Obwegeser et al (1986) beschreven een
classificatie in 3 categorieën: hemimandibulaire elongatie (HE),
hemimandibulaire hyperplasie (HH) en een combinatie van deze 2 (hybride vorm,
HY). De te verwachten skeletale en dentale parameters ten gevolge van de
aandoening betreffen respectievelijk een klasse 3 malocclusie aan de aangedane
zijde met een kindeviatie, midline deviatie en kruisbeet aan de niet-aangedane
zijde en/of een malocclusie met kanteling van het occlusale vlak en een
unilaterale open beet aan de aangedane zijde zonder deviatie. De asymmetrische
ontwikkeling in UCH patienten gaat vaak gepaard met functionele en esthetische
problemen.
Behandeling bij progressieve activiteit bestaat uit verwijdering van het
groeicentrum door middel van een hoge partiële condylectomie. Secundair
hieraan, of bij patienten bij wie de hyperactiviteit al spontaan tot stilstand
is gekomen, is vaak een correctie nodig van de resterende, soms ernstige
asymmetrie, met behulp van orthognathische chirurgie en remodellerende
reconstructies van het aangezicht.
Tot op heden is er weinig informatie beschikbaar over de klinische kenmerken
en demografische gegevens van deze patiëntengroep wereldwijd. Er wordt geen
duidelijke incidentie of prevalentie beschreven in de literatuur. Naar
aanleiding van een recente Nederlandse studie (Nolte et al, in preparation)
presenteren circa 30 patienten zich jaarlijks met een mogelijk progressieve
asymmetrie van de mandibula. Bij ongeveer 10 patiënten is sprake van (actieve)
UCH. In het algemeen kan uit de beschikbare literatuur worden geconcludeerd dat
UCH kan voorkomen op elke leeftijd, met een voorkeur voor jong volwassenen (20
jaar), de range varieert echter van 9jaar > 40 jaar oud. Er lijkt een
preferentie te bestaan voor het vrouwelijk geslacht, zonder voorkeur voor links
of rechts en zonder associatie tussen lateraliteit en geslacht.
Verschillende oorzaken worden in de literatuur beschreven, zoals ontsteking,
trauma, endocriene disbalans, hypervasculariteit, neoplasma en genetische
factoren (Saridin et al, 2009). Geen van deze genoemde oorzaken wordt echter
bevestigd met evidence based onderzoek. Een congenitale oorzaak, met name een
genetisch defect, is tot op heden niet onderzocht.
De hypothese is dat in tenminste een deel van de patienten met UCH sprake is
van een somatische mutatie in een gen dat celgroei controleert, zoals PTEN of
alle genen die actief zijn in het AKT-pathway, of PIK3CA-geassocieerde
segmentale overgroei (bv. Klippel-Trenauney syndroom).
Dergelijke mechanismes zijn beschreven voor andere entiteiten met lokale
weefsel overgroei, zoals Proteus syndroom (Lindhurst et al 2011),
hemimegalencephaly (Poduri et al, 2012) en Parry-Romberg syndroom (Hennekam,
Lachmeijer)
In de huidige studie zal dit mechanisme in een klein aantal patienten
bestudeerd en geevalueerd worden, met next generation sequentie technieken,
waarbij zowel in fibroblasten van de aangedane condyle als in bloed
(leukocyten) wordt gekeken naar de verschillen tussen het exoom van de twee
weefsels.

Het doel van het onderzoek is om de oorzaak van UCH op te sporen. Daarnaast kan
de pathogenese van de aandoening worden bestudeerd. Het uiteindelijke doel is
om een effectieve behandelwijze voor de aandoening te kunnen opstellen.

Observationele studie zonder invasieve metingen

Geen risico's
bloedafname geschiedt gedurende de operatie in narcose die al was gepland
vanwege de aandoening, uit een bestaande veneuze lijn
Weefsel onderzoek vindt plaats op de cellen van de mandibulaire condyl die al
verwijderd wordt in narcose om therapeutische redenen

De belasting is extreem laag, zowel de bloedafname als de botbiopsie vinden
plaats in narcose tijdens de geplande operatie