Het 'Acoustic Change Complex' in normaal horende volwassenen en volwassenen met perceptief gehoorverlies

Het vermogen om toonhoogte en luidheidsverschillen in omgevingsgeluiden en in
spraak waar te nemen is van groot belang voor het functioneren van ons gehoor.
Voor veel patiënten met een perceptief gehoorverlies is het echter niet
mogelijk of lastig om subtiele veranderingen in toonhoogte en luidheid aan te
geven. Dergelijke veranderingen in akoestische stimuli zijn ook te objectiveren
door middel van elektrofysiologische registraties van de activiteit van de
auditieve cortex. Eén van de manieren waarop dit kan plaatsvinden is met de
zogenaamde acoustic change complex (ACC). Dit is een variant op de klinisch
toegepaste auditory brainstem response (ABR) en cortical auditory evoked
potential (CAEP) onderzoeken, waarbij de corticale activiteit wordt
geregistreerd na veranderingen in akoestische stimuli.
Momenteel is er nog weinig bekend over de ACC in zowel normaalhorenden als in
mensen met een perceptief gehoorverlies. Met dit onderzoek willen wij nagaan
in welke mate het waarnemen van een verschil in stimulus overeenkomt met het
optreden van een ACC in deze twee populaties. De uitkomsten van deze studie
zijn niet alleen wetenschappelijk interessant, maar kunnen ook de basis vormen
voor een nieuw, objectief, testinstrument om de mate van gehoorverlies te
objectiveren. Indien blijkt dat er een goede overeenkomst bestaat tussen de ACC
en het kunnen horen van de veranderingen in de stimulus, dan zou de ACC meting
in de toekomst mogelijk klinisch toegepast kunnen worden bij patiënten die zelf
niet goed instaat zijn om dergelijke veranderingen aan te geven, zoals
kinderen. Daarnaast zou de meting mogelijk gebruikt kunnen worden voor de
follow-up van patiënten met een cochleair implantaat.
Aangezien muzikale training een positief effect kan hebben op de waarneming van
geluidsveranderingen willen we, als secondair doel, kijken naar het effect op
de ACC. Eventuele effecten van muzikale training op het ACC kunnen relevant
zijn voor het beoordelen van een therapeutische waarde van muziek en musiceren
voor slechthorende patiënten.

Primaire doel:
Het bepalen van de overeenkomst tussen de volgende testen:
- de minimale frequentieverandering die nodig is om een ACC in normaalhorende
volwassenen, met of zonder muzikale training, en patiënten met perceptief
gehoorverlies, met of zonder muzikale training, op te wekken (de ACC drempel).
- de 'just noticeable frequency differences' welke waargenomen kunnen worden
door normaalhorende volwassenen en volwassenen met perceptief gehoorverlies (de
JND drempel).

Secundaire doel:
Het bepalen van de relatie tussen de spraak-in-ruis drempel en de ACC en JND
drempels.
Het bepalen van het effect van gehoorverlies en muzikale training op ACC en JND
drempels.
Het bepalen van reproduceerbaarheid van ACCs binnen één testsessie.

24 normaalhorende proefpersonen en 24 proefpersonen met perceptief
gehoorverlies zullen geïncludeerd worden in deze observationele studie.
Alle proefpersonen zullen gedurende het onderzoek een drietal onderzoeken
ondergaan: de ACC meting, de JND test en de spraak-in-ruis test. Een standaard
audiogram wordt gemeten om te kijken of iemand normaalhorend is dan wel een
gehoorverlies heeft. Een muziekvragenlijst wordt afgenomen om de muzikale
training in te schatten.

Wij zijn van mening dat aan de ACC meting, de just noticeable difference tests
en de spraak-in-ruis test geen risico's zijn verbonden. Bijwerkingen zijn niet
te verwachten gedurende het onderzoek. De verwachte last voor de proefpersoon
bestaat uit een onderzoek van ongeveer 3,5 uur. Deelname is volstrekt
vrijwillig.