Direct anterieure benadering versus posterolaterale benadering van een totale heupartroplastiek. Een gerandomiseerde gecontroleerde studie naar functionele, klinische en radiologische resultaten.

Bij de plaatsing van een totale heupprothese (THP) kunnen verschillende
(anatomische) benaderingen gebruikt worden. Tot op heden zijn de
posterolaterale en anterolaterale benadering het meest frequent toegepast. De
laatste jaren wordt binnen de orthopedie steeds meer gebruik gemaakt van
minimaal invasieve chirurgie. Dit heeft geresulteerd in de hernieuwde
belangstelling van de direct anterieure benadering voor het plaatsen van een
THP. Bij deze gemodificeerde Smith-Petersen benadering wordt via een minimale
huidincisie en zowel interneurale als intermusculaire vlakken het heupgewricht
bereikt. Op deze manier worden zenuwen en spieren ontzien zodat verwacht mag
worden dat de patiënt minder pijn heeft en sneller herstelt. Er zijn geen
hoogwaardige vergelijkbare studies tussen de direct anterieure benadering en
een klassieke benadering bekend in de literatuur. In deze gerandomiseerde
gecontroleerde klinische studie zal onderzocht worden of een verschil in
uitkomsten aantoonbaar is tussen de posterolaterale benadering en de direct
anterieure benadering op klinisch, functioneel en radiologisch gebied en voor
de complicaties.

Primair doel:
Aantonen dat de patiënttevredenheid groter is bij de direct anterieure
benadering dan bij de posterolaterale benadering van een totale
heupartroplastiek.

Secundair doel:
- Aantonen dat er een verschil is in secundaire klinische en functionele
uitkomstmaten tussen de DA-benadering en de PL-benadering van een THA.
- Aantonen dat er een verschil is in radiologische parameters tussen de
DA-benadering en de PL-benadering van een THA.
- Aantonen dat het er een verschil is in aantal complicaties tussen de
DA-benadering en de PL-benadering van een THA.

Het betreft een single-centre gerandomiseerde gecontroleerde klinische studie,
waarin de DA-benadering vergeleken wordt met de PL-benadering. Deze twee
groepen patiënten zullen prospectief gevolgd worden. Er zal gebruik worden
gemaakt van randomisatie met wisselende blokgrootte, gestratificeerd voor
operateur met inachtneming van allocation concealment.
Patiënt en operateur weten welke benadering is gebruikt en zijn dus niet
geblindeerd. De onderzoeker en statisticus zullen gedurende de gehele studie
geblindeerd zijn.

De operaties worden uitgevoerd door de vakgroep orthopedie van de Isala klinieken te Zwolle (locatie Weezenlanden). In totaal worden 120 patiënten geopereerd waarvan 60 via posterolaterale benadering en 60 via de direct anterieure benadering. Elk van de twee operateurs verricht 60 gecementeerde THP>s waarvan 30 posterolateraal en 30 direct anterieur benaderd. Voor de gecementeerde THP>s worden de volgende componenten gebruikt: - Steel: Link SP-II - Cup: Link FAL - Kop: Biolox ceramic Voor beide benaderingen wordt hetzelfde bloed- en pijnmanagement gehanteerd. De functionele nabehandeling is bij beide benaderingen volgens het protocol van de PL-benadering (beperkte endorotatie en flexie gedurende de eerste 6 weken). Iedere patiënt krijgt een systemisch profylactisch antibioticum (cefazoline 2 gr intraveneus) en farmacologische thromboprofylaxe (fondaparinux 0.3mg SC tot 5 weken postoperatief) toegediend. De voorwaarde die gesteld wordt aan de operateur is dat deze een instructiecursus voor de direct anterieure benadering heeft gevolgd (theorie en kadaverpracticum). Zoals bij elke nieuwe techniek kan er sprake zijn van een leercurve, bij de data-analyse zal hier een specifieke subanalyse naar gedaan worden.

Naar aanleiding van de recent gepubliceerde artikelen kan er redelijkerwijs van
uitgegaan worden dat het risico op per- en postoperatieve complicaties bij de
direct anterieure benadering vergelijkbaar is met de posterolaterale benadering.
De extra belasting voor de patiënt is minimaal, het betreft 1 extra follow-up
moment (na 3 weken) in het ziekenhuis tov normaal, en het invullen van enkele
patiëntenscores.