Diagnostiek van atriumfibrilleren bij patiënten op TIA-polikliniek

Atriumfibrilleren (AF) komt met name voor op hogere leeftijd en gaat gepaard
met een verhoogde kans op een trombo-embolisch Cerebro Vasculair Accident (CVA)
of Transient Ischemic Attack (TIA). In Nederland krijgen jaarlijks ruim 45.000
mensen een TIA of CVA, wat ingrijpende gevolgen heeft voor de patiënt en zijn
omgeving. Van deze patiëntengroep sterft 25% binnen een maand, meestal aan een
cardiovasculaire aandoening en 19% houdt zeer ernstige beperkingen in de
activiteiten van het dagelijks leven.
Men verwacht dat de prevalentie van AF de komende jaren zal toenemen, enerzijds
door de (dubbele) vergrijzing, anderzijds doordat er steeds meer patiënten een
vroeger fatale hartaandoening overleven. Deze laatste groep patiënten
ontwikkelt complicaties zoals AF.

AF kan continu aanwezig zijn (persisterend en permanent atriumfibrilleren) of
in episodes voorkomen (paroxysmaal atriumfibrilleren). Er is geen verschil in
risicofactor van een herseninfarct tussen de typen AF. AF geeft aanleiding tot
een onregelmatige hartslag wat de patiënt niet altijd opmerkt. AF kan alleen op
het moment dat het aanwezig is, vastgesteld worden door registratie van een
elektrocardiogram (ECG) of holterregistratie. Het paroxysmaal AF kan om die
reden soms moeilijk worden vastgelegd.

Patiënten met een herseninfarct en AF krijgen volgens de CHADS2-score
anticoagulantia (vitamine K-antagonisten) voorgeschreven. Als de diagnose AF
gemist wordt heeft deze patiëntengroep een verhoogde kans op een recidief CVA
of TIA. Het herseninfarct bij patiënten met AF is in het algemeen ernstiger dan
bij patiënten zonder AF, vermoedelijk door de grootte van de embolie uit het
linker atrium. Goede diagnostiek naar AF bij CVA- en TIA-patiënten is daarom
van belang.

Praktijkonderzoek en literatuuronderzoek heeft aangetoond dat langdurige
registratie van het hartritme essentieel is in de diagnostiek van m.n.
paroxysmaal AF. AF wordt gezien bij CVA- en TIA-patiënten met linker
ventrikelhypertrofie (LVH), bij linker atriumdilatatie (linker
atriumvergroting) , bij premature atriumhartslagen bij een hartfrequentie van
meer dan 70 slagen per minuut. Daarnaast wordt AF gezien bij CVA- en
TIA-patiënten met cerebrale infarcering in meerdere stroomgebieden, bij
hyperthyreoïdie en bij patiënten met lichamelijke klachten zoals palpitaties,
kortademigheid, duizeligheid en pijn op de borst.

Aantonen dat lichamelijke klachten passend bij atriumfibrilleren,
hyperthyeroïdie, linker atriumvergroting op ECG, linker ventrikelhypertrofie op
ECG, premature atriumcomplexen op ECG, hyperthyreoidie en cerebrale ischemie in
meerdere stroomgebieden onafhankelijke voorspellers zijn van atriumfibrilleren.
Daarnaast goede diagnostiek van atriumfibrilleren bieden zodat, na aanpassen
van de medicatie, de kans op een recidief CVA of TIA verkleind is.

Het TIA-AF-project betreft een beschrijvend diagnostisch onderzoek naar de
diagnose atriumfibrilleren. Het is cross-sectioneel van opzet, waarbij de
diagnose atriumfibrilleren wordt vastgesteld door een cardioloog.

Patiënt wordt verwezen naar poli hartfunctie voor diagnostiek: sneldiagnostiek
poli atriumfibrilleren. Dit is bestaande zorg. Wat in dit onderzoek wordt
toegepast is een 7-daagse holterregistratie in plaats van 24-uurs
holterregistratie. Een 7-daagse holter is geen alledaagse zorg, doch wordt
reeds toegepast als men atriumfibrilleren vermoed, doch (nog) niet is
vastgesteld middels een 24-uurs holterregistratie.
De 7-daagse holterregistratie is belastender voor de patiënt dan een 24-uurs
holterregistratie, doch de belasting is licht en heeft geen of verwaarloosbare
risico's.
Gedurende de holterregistratie kan de patiënt niet douchen; doch de patiënt kan
de holter zelf af- en aansluiten, als de patiënt zich wil douchen.
De patiënt wordt verwezen naar de poli hartfunctie voor sneldiagnostiek,
waarbij de patiënt in één dag alle diagnostische onderzoeken en uitslagen van
onderzoeken krijgt. Vóór het starten van dit project-onderzoek werd de patiënt
verwezen naar de cardioloog (bij verdenking cardiale emboliebron), waarbij
patiënt meerdere keren naar het ziekenhuis toe moest voor diagnostiek en
uitslagen van onderzoeken. In dit project wordt de patiënt derhalve minder
belast.